(shortFic Khr)<R27>คำอธิฐานของฟากฟ้าและอรุณ

ข้อมูลเบื้องต้น

เมื่ออุปสรรคมากมายถาโถมจน
"เหนื่อยล้า"
เขาทั้งคู่จะเดินไปยัง
"เส้นทาง"ไหน
จะ"เลิกล้ม"
หรือ
จะ"สู้ต่อไป"
หรืออย่างไร เขาจะเลือกยังไงกัน

เนื้อเรื่อง

 คำอธิฐานของฟากฟ้าและอรุณ

ในสวนหลังปราสาท

     "สึนะ"เสียงเข้มเรียกเบาๆ ใบหน้ามีรอยคล้ำใต้ตาและสัญลักษณ์บ่งบอกถึงอาการย่ำแย่ขอองร่างกาย

     "หือ"เสียงหวานถาม ดวงตายังคงทอดมองไปยังผืนน้ำที่ส่องประกายระยิบระยับคล้ายจะปลอบประโลม

     "อุปสรรคมันเยอะจังเลยเนอะ"น้ำเสียงทุ้มเหือดแห้งบอก พร้อมกระชับมือหวานที่กอบกุม

     "อือ"หัวสมองเริ่มจะเหนื่อยล้าทันทีที่คิดถึงเรื่องราวต่างๆที่ต้องเผชิญ

     "ไหนจะเรื่องงานที่เมื่อก่อนมีน้อย แต่ตอนนี้อยู่ๆก็ทะลักออกมาเป็นเขื่อนแตก แถมเป็นงานระยะไกลและนานอีก"เสียงเข้มพูด คล้ายจะเข่นหัวเราะ ทั้งที่รู้ว่าเป็นฝีมือใคร

     "...."

     "ไหนจะเรื่องศัตรูหัวใจที่มีทั้งเนียน เจ้าเล่ห์ เถรตรง บ้าๆบอๆอีกเกือบยี่สิบกว่าคน"เสียงเข้มถอนหายใจแล้วรู้สึกหมั่นไส้พวกนั้นชอบกล

     "...."

     "ไหนจะพ่อตาสุดโหดที่รังแต่จะฆ่าฉันทุกครั้งที่เห้นหน้า ตอนนี้แค่ได้กลิ่นฉันจากตัวนาย หรือได้กลิ่นนายจากตัวฉัน ก็ควักลูกซองมาสาดใส่แ้ล้ว"รู้สึกขนลุกทุกทีที่เจอเหตุการณ์แบบนั้น วิ่งหนี เฉียดตายมาตั้งหลายรอบ

     "...."มือเรียวที่ถูกกระชับกำแน่น กลัวต่อเหตุการณ์ต่อไปนี้ กลัวผลลัพท์ของการสนทนานี้ กลัว กลัวว่ามันจะเป้นอย่างที่คิด

     "สึนะ....ฉันว่าเรา.....หนีไปด้วยกันเถอะนะ ไปในที่ๆไม่มีใครจะหาเจอ อยู่ด้วยกันแค่พวกเราสองคน"เสียงเข้มเอ่ยภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่อง ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตเบิกกว้าง มองไปยังชายหนุ่มด้วยดวงตาที่มีน้ำใสๆระรื่นออกมาอาบข้างแก้ม ก่อนจะสะอื้นอย่างหนัก

ทางฝั่ง เหล่าผู้พิทักษ์และคุณพ่อที่เมื่อรู้ว่า ทั้งสองออกไปสวีทกันก็จะวิ่งเข้าไปขัดขวางทันที แต่แล้วก็ต้องชะงักแอบดูเหตุการณ์ที่แสนจะน่าพึงพอใจเป็นที่สุด

     "กล้าพูดออกมาได้ยังไง นายกล้าพูดออกมาได้ยังไง ห๊ะ!!!! รีบอร์น!!!!"เสียงหวานตวาด ด้านหน้ามีชายหนุ่มสวมชุดสูทยืนอยู่ มือขวาดึงกำลังรั้งหมวกลงต่ำ

     "หรือนายจะเถียงล่ะ ก็ฉันเบื่อแล้วนี่ ที่จะต้องทนเรื่องบ้าๆบอๆแบบนี้ ให้ทำยังไงได้ล่ะ ทั้งเซกซ์ที่จืดชืดแบบนั้น ทั้งเรื่องราวบ้าๆที่เกิดขึ้ตอนนี้ไม่ว่าอันไหนฉันก็เบื่อ มันเหนื่อยนะรู้ใหม ที่ต้องมาตีหน้านิ่ง หน้ายิ้ม หวานใส่นาย"เสียงเข้มบอกอย่างทำร้ายจิตใจ

     "อย่างนั้นใช่ไหม ได้!!ฉันก็เบื่อเหมือนกันล่ะเว้ย กับไอ้อาจารย์เฮงซวยแบบนายที่ซาดิสขึ้นสมองน่ะ เบื่อ และเหนื่อยกับท่าทางชวนอ้วกแบบนั้น กับนาย แค่ฉันยั่วนิดยั่วหน่อย ของมันก็ขึ้นแล้วไม่ใช่รึไง มันก็ไม่ต่างกันหรอกเว้ย"เสียงหวานตวาดอย่างโกรธเคืองแล้ว

เพี๊ยะ พลัก

ฝ่ามือนิ่มๆนั้นประทับลงบนใบหน้าของชายหนุ่ม ก่อนมือเล็กๆทั้งสองข้างจะผลักจนชายหนุ่มล้มลงไป แล้ววิ่งออกมา ชะงักเล็กน้อยเมื่อมาเจอพวกเขายืนฟังอยู่ ก่อนจะเปลี่ยนสายตาเป็นจ้องอย่างอาฆาตแค้นแล้ววิ่งกลับห้องไป ทั้งหมดเลยแอบดูนักฆ่าหนุ่มว่าจะมีกิริยายังไง

    ร่างสูงนั่งอยู่กับพื้น ชันขาขึ้นข้างหนึ่ง ศอกซ้ายขึ้นท้าวกับหัวเข่าแล้วยกขึ้นเสยผม มือขวายกขึ้นนวดขมับและปิดดวงตา หมวกใบโปรด นอนแอ้งแม้งอยู่ห่างไปซักเมตรถงสองเมตร ขาเรียวยาวลุกขึ้นเดินไปเก็บมาปัดฝุ่นและหญ้าออกจากตัว แล้วหัวเราะกับตัวเองเบาๆ

    "หึ หึ หึ ฮะ ฮ่าๆๆๆ"ขาแกร่งยกขึ้นเตะต้นไม้ข้างๆตัวจนหักสองท่อน ต่อยต้นไม้อีกต้น จนไม้มันแหลกเป็นผง คนที่แอบดูอยู่หน้าซีดเผือด แล้วคิดในใจ

ปีศาจชัดๆ จะโดนฆ่าไหมกรู

     สองอาทิตย์หลังจากนั้น

     หลังจากวันเกิดเหตุที่ผ่านมา นักฆ่าหนุ่มก็ไม่แม้แต่จะมาเหยืยบวองโกเล่เลย อย่าว่าแต่เหยียบเลย ทั้งภารกิจ ทั้งรายงาน หรือแม้แต่หลักฐานการมีตัวตนก็หายเกลี้ยง แล้วถ้าถามว่า อีกฝ่ายล่ะ หลังจากเหตุการณ์นั้น สึนะก็ได้อัพเกรดตัวเองแบบ....น่ากลัวโคตร ลงโทษคนทรยศวองโกเล่อย่างโหดร้ายทารุณ ซะยิ่งกว่ารุ่นไหนๆ ใจร้าย โหดเหี้ยม แม้ศัตรูกราบเท้ากอดขาขอชีวิตกลับฆ่าแล้วพูดได้หน้าตาเฉยว่า 'แย่ล่ะ เสนียดติดเต็มขาฉันเลย' ถือว่าน่ากลัวฝุดๆอ่ะ แถมยังไม่ยิ้อย่างจริงใจเช่นเมื่อก่อน แต่กลับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และเหี้ยมโหดแทน จนทุกคนอยากจะย้อนอดีต แล้วแก้ไขในทุกสิ่งทุกอย่างที่ตนได้ทำไปพร้อมลาก ครูพิเศษนักฆ่ากลับมาทันทีทันใด

     "โกคุเทระ เดี๋ยวฉันจะออกไปข้างนอก ห้ามใครตามมาเด็ดขาด แม้แต่พ่อ ถ้าฉันรู้ล่ะก็....จะฆ่าล้างโคตรนะ"เสียงหวานพูดแล้วเหยียดยิ้มน่ากลัว

     "แต่ว่ารุ่นที่สิบครับ ไปคนเดียวแบบนั้น..."

     "จะขัดคำสั่งฉันหรอ ฮายาโตะ"ดวงตาสีน้ำตาลมองไปยังชายหนุ่มผมเงินด้วยสายตาปานจะแล่เนื้อ

     "มิบังอาจครับ"มือขวายอทศิโรราบทันที

     "ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็เชิญออกไปซักที เห็นแล้วมันเกะกะลูกตา" เสียงหวานบอกพร้อมสายตาดูแคลน ผู้เป็นมือขวาก็เร่งรุดออกไปทันที มือเรียวสวยยกโทรศัพท์ขึ้นโทร

     "ฮัลโหล"เสียงหวานทักทาย

     [ไง  ฉันรออยู่ที่เดิมนะ ออกมาได้เลย]เสียงเข้มบอก

     "อืม เดี๋ยวจะไปนะ บะบาย"รอยยิ้มแสนจะน่ารักสดใสประทัยที่มุมปาก ก่อนจะเดินไปจัดการข้าวของต่างๆของตนเอง ถอดแหวนและกล่องวางไว้บนโต๊ะ พร้อมด้วยถุงมือ

     "ลาก่อนชีวิตบอส"รอยยิ้มเอ่ยอำลาห้องนั้น ก่อนจะลอบเดินไปทางหลังปราสาท ด้วยความเงียบงัน แล้วเดินไปตามทางเรื่อยๆอย่างชำนาญ เมื่อ เห็นเค้าลาง ของรถคันใหญ่และชายหนุ่มก็โบกมือทักทาย

      "เรียบร้อยรึยัง"เสียงทุ้มถาม

      "อืม คิดถึงนายชะมัดเลย"ร่างเล็กๆโผกอดอย่างดีใจ

      "แต่เจ้าพวกนั้นมันก็ยังเชื่อละครตบตาบ้าๆแบบนี้ได้เนอะ"ชายหนุ่มเอ่ยอย่างขำขัน

      "อือ แต่ก็ดีแล้ว ฉันจะได้อยู่กับนาย ตลอดไป"

      "อืม เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป"ทั้งสองประกบจูบท่ามกลางแสงจันทร์

       "ขึ้นรถเร็ว ก่อนจะมีคนเดินมาตรวจตรงนี้ แล้วฉันจะทบต้นทบดอกที่ไม่ได้เจอกันมาที่บ้านหลังนู้นเลย"เสียงเข้มเอ่ยอย่างเจ้าเล่ห์

       "เจ้าพ่อบ้ากามชัดๆเลยนายน่ะ แต่แน่ใจนะว่าจะไม่มีใครหาเจอ"สึนะถาม แล้วเอียงคอเล็กน้อย รังสีโมเอะกระแทกตาอย่างจัง

       "แน่นอน แต่ถ้าจะกันเหนียวก็อธิฐานไว้ซะ ว่าจะอยู่กับฉันตลอดไป"

       "งั้นก็ได้ ฉันขออธิฐานว่าฉัน จะอยู่กับนายตลอดไป ตลอดไป ตลอดไป รีบอร์น"เสียงหวานบอก

       "ฉันรักนายสึนะ"แล้วทั้งสองก็จูบกันอีกครั้งเป็นเครื่องสาบาน ท่ามกลาง ดวงจันทร์ที่ทดแสงอย่างงดงาม

THE END

ไม่แปลกหากมันจะสั้นขนาดนี้ เพราะจู่ๆมันก็แวบเข้ามาเลยเอามาลง ไม่แน่อาจจะมีภาค 2 ด้วย